Kliknij na zdjęcia aby powiększyć
Czepiec lub czepek - w dawnych czasach kobiece nakrycie głowy, element stroju ludowego, szlacheckiego i mieszczańskiego. Był noszony zarówno w wersji domowej jak i wyjściowej. Zdobiony był falbankami, koronkami, często posiadał dodatkowo małą pelerynkę okrywającą ramiona. Szczególnie fantazyjne kształty występowały w okresie późnego średniowiecza.
Czepiec był nakryciem głowy kobiet zamężnych. W dniu ślubu o północy w trakcie obrządku zwanego oczepinami panna młoda otrzymywała czepiec od starszej kobiety, zwykle matki chrzestnej, i od tej pory nie chodziła już z gołą głową. Od XVI wieku wielkość czepca zaczęła się zmniejszać, znikły falbanki i marszczenia, a pojawiły się małe płaskie czepki przypominające naleśnik, uszyte ze wstążek i koronek. W końcu jedynym śladem dawnego czepca stał się upięty na czubku głowy pukiel z wstążek. Kobiety wolały nosić coraz modniejsze kapelusze, jednak jeszcze na początku XX wieku starsze matrony, tradycjonalistki, nadal zakładały koronkowe, wiązane pod brodą, czepki. Jeśli starsza pani była wdową, to przez rok nosiła czarny wdowi czepiec z dwoma welonami. Jeden osłaniał twarz, drugi spływał na plecy, sięgając czasami aż do ziemi.
Kliknij na zdjęcia aby powiększyć
Kliknij na zdjęcia aby powiększyć
Kliknij na zdjęcia aby powiększyć
